Zou abortus niet legaal moeten zijn in bepaalde ernstige gevallen zoals verkrachting of incest?

Laat ons duidelijk zijn! Verkrachting en incest zijn gruwelijke misdaden die bij de slachtoffers zeer ernstige en lang aanslepende trauma’s kunnen veroorzaken. Bovendien kunnen de daders het meisje of de vrouw zwanger maken. Voorstanders van abortus spiegelen het publiek deze tragische situaties graag voor om een lans te breken voor de noodzaak van opzettelijke vruchtafdrijving en het recht van de vrouw om hiervoor te kiezen. Zij draaien de mensen een rad voor de ogen, want in werkelijkheid zijn zij voor veralgemeende vrije keuze, en keuren zij de abortus die uit banale redenen wordt gekozen evenzeer goed. De stemmingmakerij zorgt er wel voor dat er nog meer druk op de zwangere vrouw komt te liggen om voor vruchtafdrijving te kiezen.

Het feit dat de maatschappij zo’n negatief oordeel uitspreekt over het kind dat zij draagt - dat genetisch gezien natuurlijk ook voor 50% haar eigen kind is - maakt de keuze extra zwaar. Het kind dat verwekt wordt door een seksueel misdrijf, is natuurlijk niet anders dan een ander kind maar kan deze maatschappelijke afkeuring als een zware last aanvoelen. Wat te denken van het kind ontstaan door verkrachting of incest dat in de klas een discussie over abortus moet aanhoren, waar men tot de conclusie komt dat... het beter nooit geboren was?

Waarom trouwens zeggen de voorstanders van abortus altijd dat het kind van de moeder is, en niet van de vader, totdat een vrouw verkracht is. Dan wordt het plots het kind van de vader alleen, en vervolgens krijgt het de status van ‘wegwerpartikel’. Deze redeneringen zijn moreel en wetenschappelijk niet houdbaar. Het misdrijf heeft plaatsgevonden. Het kwaad is geschied. De vraag is nu: wat is de meest humane respons? Is het doden van een onschuldige medemens werkelijk het ‘beste’ antwoord dat wij kunnen formuleren? Zijn wij dan tot niets edelmoedigers in staat? Een ongeboren mens is geen kankergezwel, maar een medemens die liefde hoort te ontvangen. In echte noodgevallen kan adoptie altijd een uitkomst bieden. Het is geen mirakeloplossing uiteraard, maar het voorkomt wel het doden van een onschuldig kind, het trauma van abortus; en de moedige moeder weet zich getroost door de wetenschap dat haar kind leeft en de nodige liefde ontvangt. Wie zou er geen respect weten op te brengen voor de vrouw die haar onschuldig kind het leven gunt ten koste van dergelijke zelfopoffering? In ieder geval neemt zwangerschapsafbreking het trauma van het seksueel misbruik niet weg. Integendeel, de kans is meer dan reëel er een bijkomend trauma in het leven wordt geroepen. Vele vrouwen halen uit hun kindje zien opgroeien de kracht om de verkrachting te verwerken en de gebeurtenis een plaats te geven in hun leven.


Tenslotte moet in overweging worden genomen dat een abortus in geval van incest het misdrijf mogelijk maskeert en de dader de kans geeft om het seksueel misbruik verder te zetten.