Op zoek naar informatie over abortus?

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom je meer informatie zoekt over abortus provocatus.
Misschien ben je onverwacht zwanger? Of je moet een spreekbeurt houden rond dit thema?
Of misschien vraag je je af waarom abortus zo'n controversiële ingreep is en wil je alle standpunten eerlijk vergelijken? 

Je vindt alvast een heleboel informatie via de onderstaande knoppen, maar aarzel vooral niet als je nog met vragen zou zitten om ons te contacteren. 

Abortus, waarom (niet)?

Ben je onverwacht zwanger en op zoek naar informatie over abortus? Vraag je je af wat de mogelijkheden zijn in jouw situatie?

Onverwacht zwanger?

Op zoek naar argumentatie over abortus? Waarom zou je ervoor of ertegen zijn? Enkele standpunten vind je hier. 

Informatie voor je spreekbeurt?

Maak je een presentatie of voorstelling rond abortus?

meer info

meer info

meer info

De vraag naar abortus van gehandicapte mensen hangt sterk samen met de idee dat deze mensen ‘ongelukkig’ (zullen) zijn. Indien deze stelling zou kloppen, zouden alle gehandicapte medemensen er natuurlijk voortdurend triestig bijlopen. We weten allemaal dat deze voorstelling van zaken niet strookt met de realiteit. Mensen met een of andere beperking moeten net zoals wij allemaal op zoek gaan naar wat ons gelukkig maakt. Ze hebben net zoals iedereen het recht om deze zoektocht aan te vatten en dus recht op hun leven.

De maatschappij die openlijk abortus voor gehandicapte mensen voorstaat, beseft nauwelijks hoe wreed en inconsequent ze eigenlijk wel is. Een gehandicapt kind is nog altijd een kind. Welke ouder zou zijn kleuter willen laten ombrengen als die een arm verliest of blind wordt? Toch worden vele ongeboren kinderen geaborteerd omdat ze bijvoorbeeld een hazenlip of een gespleten gehemelte hebben. We sponsoren de paralympische spelen en juichen de deelnemers toe, maar als we horen dat een vrouw zwanger is van een kind met een handicap, zeggen vele mensen dat het dood moet. Wat is er mis met ons? Er is bij vele mensen ergens een gevaarlijke blinde vlek. Wat voor onnodig stil lijden doen we de gehandicapte medemensen niet aan door het wijdverspreide barbaarse idee dat ze beter gedood waren in de moederschoot? Hoe kunnen we al de ouders die met hart en ziel van hun gehandicapt kind houden nog recht in de ogen zien? We zijn allemaal mensen, broeders en zussen van elkaar.

Sommigen beweren dat ernstig gehandicapte kinderen beter geaborteerd worden, omdat ze sowieso niet lang buiten de moederschoot zullen leven. Het is waar, de herinnering zal alleen maar bitterzoet zijn, maar kiezen om elk moment met je kind te koesteren is heel wat anders dan kiezen om je kind zijn leven te ontnemen. Abortus poetst je verdriet of je gewetensnood niet weg. Geef jezelf de kans om je gehandicapt kind te leren kennen, wie het ook is, je zal merken dat jullie van elkaar zullen houden.

Het toelaten van abortus in een maatschappij, is het toelaten dat bepaalde categorieën van mensen van hun menselijke waardigheid worden beroofd. Dat is heel duidelijk zo bij de gehandicapte medemensen. Ergens impliciet aanwezig op een of andere moeilijk aan te duiden plek leeft de idee: je bent beter dood dan gehandicapt. Dat evolueert al snel naar: wie niet meekan, hoort er niet bij en maakt er beter een eind aan. Abortus in een samenleving toelaten, legt een onmenselijke druk op mensen om te voldoen aan bepaalde criteria, gewoon om er te ‘mogen zijn’. Wanneer abortus zomaar mag, zijn we blijkbaar pas wezenlijk deel van de samenleving als we aan zekere maatstaven beantwoorden - en niet gewoon omdat we mens zijn. Ons leven hangt letterlijk aan een zijden draadje. Het is een kwestie van geluk. Sommigen halen het, anderen halen het niet. Zulke maatschappij is onrechtvaardig, onzorgzaam, onbarmhartig en onredelijk.

Als je iemand hoort beweren dat je een gehandicapt ongeboren kindje beter doodt, besef dan maar dat de geschiedenis uitwijst dat telkens wanneer bepaalde mensen in het vakje ‘niet waard om te leven’ worden gestopt er vreselijke dingen gebeurden. Denk aan de holocaust, aan slavernij, aan hoe oorlogen beginnen, etc... Wie droomt van een zorgzame, warme samenleving waar alle mensen er voor elkaar zijn, maar tegelijkertijd voorstander van abortus is, die denkt beter nog een keer na.

Mannen kunnen niet zwanger worden dus moeten ze vrouwen niet zeggen wat zij moeten doen.

Dit argument is werkelijk te gek voor woorden. Hoewel het klopt dat de man het ongeboren kind niet draagt, is hij toch onmiskenbaar de biologische vader. Het is niet meer dan billijk dat daaruit rechten en plichten volgen. Die rechten worden door de wetgever in het geval van abortus flagrant geschonden. Alsof het ongeboren kind enkel door het geboortekanaal te verlaten ook effectief het kind van de vader wordt. Stel je voor dat in een echtscheidingsprocedure de rechter aan de vader zou zeggen: u krijgt geen bezoekrecht want u hebt het kind eertijds niet gedragen. De pro-life beweging – die niet alleen uit mannen bestaat! - roept mannen én vrouwen op om hun verantwoordelijkheid voor het kind te nemen, gezien zij het beiden verwekt hebben.

Waarom denken jullie dat de foetus belangijker is dan de vrouw?

Bij voorstanders van abortus leeft vaak de misvatting dat wij het leven van het ongeboren kind prefereren boven het leven van de vrouw. Dat klopt in geen geval. De levens van moeder en kind zijn van gelijke waarde en moeten beiden beschermd worden. In het geval dat een zwangerschap het leven van de vrouw in gevaar brengt, zegt de pro-life beweging niet dat de vrouw verplicht is om van elke levensreddende behandeling af te zien ter wille van haar kind. Een vrouw wier leven tijdens de zwangerschap in gevaar is, mag zonder meer alle noodzakelijke medische behandelingen ontvangen die nodig zijn voor haar genezing, ook indien deze – ongewild en onvermijdelijk – de dood van haar kind teweegbrengen.

Zulke tragische situaties komen bijvoorbeeld voor bij baarmoederkanker of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De vrouw heeft de dood van haar kind niet gewild of gezocht. Abortus (provocatus) daarentegen is een gewilde daad, die direct het leven van het kind viseert en zijn/haar dood ‘uitlokt’. Het doden van het kind zelf wordt aanzien als de ‘oplossing’ van een probleem – gewild en vermijdelijk. Dat is moreel onacceptabel. Nogmaals, een ongeboren kind verschilt niet wezenlijk van een geboren kind en moet beschermd worden tegen elke aanslag op zijn leven. Er is ook nog een andere kant van de medaille. Vele vrouwen hebben wetens willens alles op het spel gezet om hun ongeboren kindje te redden en voor hun uitzonderlijke liefde uiteindelijk met hun dood betaald. Deze vrouwen leggen getuigenis af van de grote edelmoedigheid waartoe de mens in staat is en dwingen terecht onze bewondering af!

Willen jullie dan terug naar de tijden van illeale, gevaarlijke abortussen?

In geen geval. De pro-life beweging wil geen abortussen. Geen legale of illegale abortussen, geen veilige of onveilige. Al wat de pro-life beweging wil, is dat elke mens, geboren of ongeboren dezelfde elementaire mensenrechten geniet, het recht op leven op kop. Over hoe dit best te realiseren, zeg maar de te volgen strategie, daarover lopen de meningen binnen de pro-life beweging sterk uiteen. Maar het idee dat we graag illegale, gevaarlijke abortussen willen of prefereren, houdt werkelijk geen steek.

Waarom zijn jullie tegen abortus, terwijl de wet het toelaat?

Wie een beetje zijn geschiedenis kent, weet dat normen en waarden verschillen van land tot land en van tijd tot tijd. Het loutere feit dat iets wettelijk wordt gemaakt, zegt niet onmiddellijk iets over het ethisch gehalte ervan. Slavernij bijvoorbeeld is altijd moreel verwerpelijk geweest, ook in de tijd dat het legaal was en welopgevoede mensen discussies hielden of zwarte mensen wel behoorden tot de menselijke soort en of ze al dan niet een ziel hadden. Het is niet zo moeilijk om te verstaan dat er objectieve morele normen moeten bestaan, die altijd en overal geldig zouden moeten zijn. Dat je geen onschuldige medemensen doodt, is heel duidelijk zo’n objectieve, morele norm die voor alle tijden zou moeten gelden.

De pro-life beweging strijdt inderdaad tegen regels die in wetten gegoten zijn, maar ze doet dat vanuit een gezonde morele reflex. Zij is er vast van overtuigd dat zij het gelijk aan haar kant heeft, en dat de geschiedenis dit ook zal bewijzen. Zoals er ooit een einde is gekomen aan slavernij, omdat deze praktijk indruiste tegen objectieve morele normen, zo zal er ooit ook een einde komen aan de praktijk van abortus, en wel om dezelfde reden. De pro-life beweging spreekt zich uit tegen de legale, maar onrechtvaardige aanslagen op ongeboren kinderen. We voeren de goede strijd en nodigen iedereen uit om deel te nemen!

Een ongeboren baby is toch geen mens?

Het leven van de mens is een continuüm dat begint wanneer het eigen DNA wordt samengesteld. Behoudens bepaalde wetenschappelijke technieken (zoals klonen) die ingrijpen in het natuurlijk functioneren, begint het menselijk leven bij de bevruchting. Op dat moment versmelt het DNA van de vader en van de moeder tot de unieke DNA-code van het ongeboren kind. Vanaf de bevruchting is er sprake van een volwaardig zelfstandig menselijk organisme, dat zich ontplooit volgens de duizelingwekkend complexe informatie aanwezig in het eigen DNA.

Het menselijk leven is na zijn ontstaan voortdurend in ontwikkeling en verandert continu, zowel in lichamelijk als in geestelijk opzicht. Alhoewel het waar is dat het embryo voor zijn ontwikkeling volledig afhankelijk is van de moeder, is het niet waar dat de ongeboren mens een deel is van het lichaam van de zwangere vrouw. Het lichaam van de moeder is de veilige plek waar het embryo een toevlucht vindt om zich te ontwikkelen tot het kind groot genoeg is om ter wereld te komen.

Abortus verwijdert niet een deel van het lichaam van de vrouw; het vernietigt een lichaam van een andere persoon, haar baby. Het is onze plicht te erkennen dat een mens in elke fase van zijn ontwikkeling mens is, net zoals het onze plicht is om dit lid van de menselijke familie te beschermen, hem te vrijwaren van aanslagen op zijn leven, hem op te nemen in onze samenleving, en zo goed mogelijk zorg voor hem te dragen. Voorstanders van abortus kunnen niet anders dan erkennen dat elke definitie die het menselijk leven niet laat beginnen bij de bevruchting onwetenschappelijk en arbitrair is. Dat is ook de reden waarom de abortuswetten van land tot land verschillen. In België bijvoorbeeld is abortus toegelaten tot 12 weken, in Nederland tot 24 weken, in Amerika zelfs de hele duur van de zwangerschap.

Zou abortus niet legaal moeten zijn in bepaalde ernstige gevallen zoals verkrachting of incest?

Laat ons duidelijk zijn! Verkrachting en incest zijn gruwelijke misdaden die bij de slachtoffers zeer ernstige en lang aanslepende trauma’s kunnen veroorzaken. Bovendien kunnen de daders het meisje of de vrouw zwanger maken. Voorstanders van abortus spiegelen het publiek deze tragische situaties graag voor om een lans te breken voor de noodzaak van opzettelijke vruchtafdrijving en het recht van de vrouw om hiervoor te kiezen. Zij draaien de mensen een rad voor de ogen, want in werkelijkheid zijn zij voor veralgemeende vrije keuze, en keuren zij de abortus die uit banale redenen wordt gekozen evenzeer goed. De stemmingmakerij zorgt er wel voor dat er nog meer druk op de zwangere vrouw komt te liggen om voor vruchtafdrijving te kiezen.

Het feit dat de maatschappij zo’n negatief oordeel uitspreekt over het kind dat zij draagt - dat genetisch gezien natuurlijk ook voor 50% haar eigen kind is - maakt de keuze extra zwaar. Het kind dat verwekt wordt door een seksueel misdrijf, is natuurlijk niet anders dan een ander kind maar kan deze maatschappelijke afkeuring als een zware last aanvoelen. Wat te denken van het kind ontstaan door verkrachting of incest dat in de klas een discussie over abortus moet aanhoren, waar men tot de conclusie komt dat... het beter nooit geboren was?

Waarom trouwens zeggen de voorstanders van abortus altijd dat het kind van de moeder is, en niet van de vader, totdat een vrouw verkracht is. Dan wordt het plots het kind van de vader alleen, en vervolgens krijgt het de status van ‘wegwerpartikel’. Deze redeneringen zijn moreel en wetenschappelijk niet houdbaar. Het misdrijf heeft plaatsgevonden. Het kwaad is geschied. De vraag is nu: wat is de meest humane respons? Is het doden van een onschuldige medemens werkelijk het ‘beste’ antwoord dat wij kunnen formuleren? Zijn wij dan tot niets edelmoedigers in staat? Een ongeboren mens is geen kankergezwel, maar een medemens die liefde hoort te ontvangen. In echte noodgevallen kan adoptie altijd een uitkomst bieden. Het is geen mirakeloplossing uiteraard, maar het voorkomt wel het doden van een onschuldig kind, het trauma van abortus; en de moedige moeder weet zich getroost door de wetenschap dat haar kind leeft en de nodige liefde ontvangt. Wie zou er geen respect weten op te brengen voor de vrouw die haar onschuldig kind het leven gunt ten koste van dergelijke zelfopoffering? In ieder geval neemt zwangerschapsafbreking het trauma van het seksueel misbruik niet weg. Integendeel, de kans is meer dan reëel er een bijkomend trauma in het leven wordt geroepen. Vele vrouwen halen uit hun kindje zien opgroeien de kracht om de verkrachting te verwerken en de gebeurtenis een plaats te geven in hun leven.

Tenslotte moet in overweging worden genomen dat een abortus in geval van incest het misdrijf mogelijk maskeert en de dader de kans geeft om het seksueel misbruik verder te zetten.

Waarom zou een vrouw ongewenste kinderen geboren moeten laten worden?

Dat sommige ongeboren kinderen ‘ongewenst’ zijn en door abortus van het leven worden beroofd, is helaas maar al te waar. De term ‘ongewenst’ is echter een vlag die in de praktijk vele ladingen dekt. In de overgrote meerderheid van de gevallen is het niet zozeer het kind op zich dat ongewenst is, maar wel de omstandigheden waarin men vreest dat het terecht gaat komen. Vele zwangerschappen zijn ‘ongepland’, binnen en ook buiten het huwelijk. De mens heeft namelijk de domeinen van seksualiteit en voortplanting niet volledig onder zijn controle.

We moeten er als samenleving echter alles aan doen opdat een ‘ongeplande’ zwangerschap niet resulteert in een ‘ongewenst’ kind en vervolgens in een dood kind. De mate waarin een maatschappij omspringt met haar kleinste en zwakste leden is een goede graadmeter van haar beschaving. Hier is dus duidelijk een taak weggelegd voor beleidsmakers. Het beleid moet alles in het werk stellen opdat ‘ongeplande’ kinderen geen ‘ongewenste’ kinderen worden en door abortus uit de weg worden geruimd.

Het vergemakkelijken van abortus is zonder twijfel de verkeerde optie. De maatschappij heeft de hoge plicht al haar burgers te beschermen en ieders elementaire mensenrechten te vrijwaren. Het recht op leven in de eerste plaats. Cruciaal is het aansporen tot het vormen van stabiele relaties (het huwelijk) waarin seksualiteit een eerlijke taal is, die het liefdesengagement tegenover elkaar uitdrukt, waardoor de openheid om zorg te dragen voor het nieuwe leven vanzelf toeneemt. Feit is dat de kwaliteit van de menselijke relaties voortdurend achteruit gaat, en daarmee samenhangend de menselijke seksualiteit steeds losser en oppervlakkiger beleefd wordt. Vandaar komt hoofdzakelijk de vraag naar abortus.

Wat moet er gebeuren met het kind dat als ‘een donderslag bij heldere hemel’ in mijn/in ons leven is gekomen? Het kind wordt aldus in plaats van een ‘geschenk’ een ‘streep door de rekening’. Wat er ook van zij, een ‘ongewenst’ ongeboren kind verschilt in niets van een ‘gewenst’ ongeboren kind en het heeft recht op zijn leven. We hebben dringend nood aan een mentaliteitsverandering, niet alleen inzake seksualiteit en relaties, maar ook inzake de inherente waarde van het ongeboren leven. Waarom ongeboren kinderen doden indien er zovele onvruchtbare koppels zijn die maar wat graag liefdevol voor dit kindje zouden willen zorgen?

We hebben geen recht om ons beschaafd te noemen indien we onze problemen oplossen met geweld tegen kleine, onschuldige medemensen. Vergeten we daarbij niet dat elke abortus ook bij de ouders diepe emotionele en spirituele wonden kan slaan. Geen enkele vrouw ‘wil’ een abortus. Niemand ‘kiest’ ervoor om ‘een ongeboren kind uit de weg te ruimen’. Het is een keuze die indruist tegen het ‘hart’ en het ‘geweten’ van de mens. Helaas is onze samenleving vaak zo koud en hard, springen mensen zo onverschillig en onverantwoordelijk met elkaar om, dat abortus als ‘schijnbaar beste oplossing’ uit de bus komt. Ten onrechte! Vrouwen (én mannen) verdienen beter dan abortus.

Wat is abortus provocatus?  

Abortus provocatus is het moedwillig stopzetten van een zwangerschap. Het beëindigt het leven van een kind en laat de moeder achter met een gebroken hart. Vrouwen die zich in een noodsituatie bevinden en zwanger zijn, hebben hulp nodig om hun situatie te verbeteren, de oplossing is nooit het doden van hun kind. 

Zwanger en oplossing nodig? Bel ons via 0495/20.85.85

Hoe wordt een abortus provocatus uitgevoerd?

Zuigcurettage

​Wordt uitgevoerd op ongeboren baby's van minder dan 13 weken oud. De baarmoederhals wordt opengetrokken met instrumenten. Een slangetje verbonden met een zuigpomp wordt ingebracht. Het kind, alsook de placenta en de vliezen, worden er in stukjes uitgezogen. 

Dilatatie & curettage  

Wordt eveneens uitgevoerd bij ongeboren baby's van minder dan 13 weken. Na het opentrekken van de baarmoederhals (dilatatie) wordt het kind met een speciale tang in stukken getrokken en eruit gehaald. De baarmoeder wordt verder leeggemaakt. 

Prostaglandines

Dit is een hormoon dat de baarmoeder doet samentrekken en de bevalling in gang zet. De baby wordt daarna aan zijn lot overgelaten en sterft. Abortuspil (RUR-486)

Wordt gebruikt in combinatie met prostaglandine en toegepast bij vrouwen tot de zevende week zwangerschap. Het product belet de werking van het hormoon progesteron, dat onontbeerlijk is om de zwangerschap succesvol te doen verlopen. De zich ontwikkelende baby sterft en wordt afgestoten. 

Zoutvergiftiging

Gebeurt na 16 weken zwangerschap. Een sterke zoutoplossing wordt in de baarmoeder ingespoten. De huid en de ingewanden van de baby worden door deze oplossing verbrand. Het kind sterft. 

Dilatatie & evacuatie

Wordt toegepast tussen de 13de en de 24ste zwangerschapsweek. De baarmoederhals wordt nog verder opengetrokken. Met speciale instrumenten wordt de schedel verbrijzeld en de baby in stukken getrokken. 

Wat als er iets mis is met de baby?